Ziek! En nu? Je klanten informeren of niet?

Het gebeurt me bijna nooit, maar afgelopen zondagmiddag is het dan toch gebeurd….keelpijn hellupp!!!

Vroeg naar bed, dus. ’s Nachts, hoesten, keelpijn, snotteren en vooral …zweten!!! Gatver, drijfnat werd ik rond een uurtje of 3 wakker. Wonder boven wonder viel ik gewoon weer in slaap (gelukkig) Pfff., wat een nacht.

De volgende ochtend wakker worden met koorts, nog steeds een nestje kabouters in mijn keel die met een harkje mijn keel aan het harken is. Gelukkig werken de strepsils honing-citroen heel goed 😉 NOT. Om vervolgens met hamertjes met zijn allen tegelijk, rechts bovenop mijn hoofd te hakken. Je zult bij ons ook ECHT geen kabouter in de tuin zien staan! Enneh..sneeuwitje en de 7 dwergen vind ik ook al het stomste sprookje dat er bestaat. (NB ik ben ziek, dus reageer ik anders dan normaal, he?)

Ach, de week ervoor hadden beide kinderen vakantie en heb ik halve dagen gewerkt, dus tijd zat om een paar dagen ziek te zijn. Wel blij dat de jongste van de 2 heeft deze week nog vrij heeft, hoef ik die tenminste niet naar school te brengen. En hem alleen maar, lekker verantwoord, een dagje achter de Xbox en tv te zetten.

Ik open mijn mailbox en beantwoord de meest dringende zaken alsof er niets aan de hand is. Alleen mijn personal training heb ik afgezegd, verder weet niemand dat ik ziek ben.

Niemand mag weten dat ik ziek ben.

Ik verstop me altijd als ik ziek ben, realiseer ik me nu. Hellup! Dit is niet goed, toch? Maar ja, ik ben zo beroerd, doei, gewoon verdwijnen en dan haal ik het wel in. Eerst een dagje op de bank liggen.

Waarschijnlijk heb ik het nodig, want ik slaap bijna de hele dag. Na een heel stripje paracetemol, 32 strepsils honing-citroen, 3 liter koud water, 8 koppen thee met honing, 102 likken van ‘Joop’, onze boxerpup, een familiepak papierzakdoekjes en hier en daar wat liflafjes, niet volgens mijn voedingsadvies, gegeten (maar hé.. ik ben ziek, he?) voel ik al wel ietsje beter. Dus weer vroeg naar bed en maar hopen dat het morgen over is.

Supermama

Ondertussen in huize Verkerk…. Ik had vorige week al aan Ian beloofd dat we dinsdag een dagje weg zouden gaan, samen met een vriendje. Ian roept dus al 1,5 week: “oh, ik heb zo’n zin in dinsdag, mam!”

En uitgerekend nu ben ik ziek! Balen! Maar gelukkig, ik word wakker, sleep me onder de douche en doe alsof ik me al super fit voel. Ik hou mezelf voor de gek, ja, ja…ik weet het. Maar het werkt wonder boven wonder best goed (voor een half uurtje).

Dus..we gaan toch maar! Eerst weer mails beantwoorden en wat smoesjes verzinnen, ja, ja..ik hoor je denken. Wat extra make-up om de donkere kringen onder mijn ogen en rode schrale randen onder mijn neus ietwat te verbergen. Een lekkere felle lipstick op, zonnebril mee en voilá…ik zie er tiptop uit (maar niet heus). Ik hijs me in de auto, met het vrolijkste gezicht dat ik kan forceren en we gaan toch maar op pad. Ik voel me een supermama, dat dan weer wel. Dus dat doet me goed.

Het is een super gezellige dag, de 2 vrienden vermaken zich prima en mama sjokt er rustig achteraan. Niemand heeft in de gaten dat ik nog ietwat ziekjes ben. Ik doe zelfs ‘leuk’ mee. Gelukkig moet een moeder ook heel vaak op een bankje wachten totdat de kinderen klaar zijn met spelen, dat komt goed uit. En de zon schijnt. Op de terugweg nog wat eten en daarna naar huis.

Leuk! In de auto hebben de 2 jongens bedacht dat het vriendje wel bij ons kon logeren “Dan is het helemaal een leuke dag, mam?” Top idee ;). Dus dan doen we dan ook nog maar.

Weer vroeg naar bed. Toen ik vanochtend wakker werd, hopend op de dag dat ik weer super fit, fris en fruitig op zou staan, begreep ik dat dit helaas niet het geval was. Grrrr…

Ik wilde mijn mailbox openen en mijn ‘als-of-er-niets-aan-de-hand-is-antwoorden’ sturen, toen ik me bedacht: Ja, Heleen…je verstopt je als je ziek bent.

En dat is precies wat ik doe, prive maar zeker ook zakelijk. Ik draai erom heen als de beloofde deadline niet is gehaald en probeer vervolgens, als ik weer beter ben, alle achterlopende werkzaamheden in te halen. Dit betekend altijd dat, na een paar dagen ziek te zijn, ik minimaal 4 avonden tot heeeel laat achter mijn Macje zit om zonder blikken of blozen het werk in te halen. Op die manier merkt niemand er wat van (dat hoop ik dan maar).

Gelukkig gebeurt me dit hooguit 1 x per jaar of misschien nog wel minder. Maar ik denk eigenlijk dat ik me vaker verstop voor mijn opdrachtgevers. Oeps..dat is eruit. En, oeps…confronterend.

Wat voor mezelf interessant is: Waarom doe ik dit en is dit de juiste manier om met je opdrachtgevers om te gaan?

Waarom doe ik dit?

Ik denk, terwijl ik dit aan het schrijven ben, dat ik bang ben dat ik dan faal. Dat ik niet goed genoeg ben, dat men mij niet gelooft, of om op die manier te laten zien dat je kwetsbaar bent als 1-pitter. Een vooroordeel wat veel mensen/bedrijven hebben. Als zelfstandig ondernemer ben je kwetsbaar op het moment dat je ziek wordt of om op 1 of andere reden (tijdelijk) niet kunt werken. Diezelfde mensen/bedrijven vergeten dat diezelfde zelfstandig ondernemers vaak mega hard werken.

Dit geldt trouwens in het meervoud voor zelfstandig ondernemende moeders! Die KUNNEN namelijk nooit ziek zijn.

Ik realiseer me nu ook dat dat ‘verstoppen’ een terugkomend dingetje bij mij is. Ook als er teveel stress is, dan verstop ik me ook. Lekker makkelijk, dat hou ik me tenminste nu voor. Maar dat is helemaal niet makkelijk, ik moet me daarna er altijd weer uit zien te lullen. Dus eigenlijk werk ik mezelf steeds in de nesten.

Is dit de juiste manier?

NEE! NEE! En nog eens NEE! Ik beloof mezelf, en jou als opdrachtgever, dat ik hier mee op hou. Tja, het is vervelend en ja, het is MIJN probleem. Maar ja, verstoppen is nog vervelender en uiteindelijk heeft de opdrachtgever er ook last van. Dus vanaf vandaag ga ik melden als ik ziek ben, deal?

Ik ben ziek! Start vandaag weer met werken, maar nog niet vol aan de bak. Morgen gaat het vast beter en doe ik mijn best om een hele dag vol te maken. Excuses, als jij (de opdrachtgever) nog niks van me gehoord of gelezen hebt. Maar ik beloof je, ik maak het goed. Dat is trouwens wel iets wat ik altijd doe. Ik zorg uiteindelijk dat alles goed komt.

Dat is mijn persoonlijke mantra volgens mij: “het komt goed”

Ik maak nog even een nieuw pak zakdoekjes open, vraag of Ian de hond wil uitlaten en schenk een kop warme thee met honing in. Dat de strepsils helpen heb ik maar opgegeven….